Tuvi mañanes perguapes

Tuvi mañanes perguapes fozando ente la ñeve con guantes y bufanda y comíamos cachos de granizu y quedábennos los deos arrugaos y ensin tientu y baxábamos rodando pelos costones, en maderes y en plásticos, y patinábamos nel xelu y esbariábamos y cayíamos y ríamonos qué sé yo cuánto y facíamos moñecos que nun duraben muncho y marcábamos-yos los güeyos con botones y llanzábamos boles, escondíos, a la xente y armábamos garduñes con un rucu de pan o con meruques y tirábamos col gomeru a los gorriones y sacudíamos les cañes parraes de les salgueres y furábamos el silenciu de la blancura cola punta'l paragües y quedábamos estaxaos cola xeometría tan vertical de los carámbanos:
Esti fríu ye mui distintu. Nun

hai fueu que lu apague. Esti fríu

nun ye de ñeve, nun ye d'iviernu.

Nun hai calor que lu mengüe

nin llama que nos lu mate.
Manes que cariciábenme suave y fondo, y posábenme siempre'l calor que precisa'l corazón p'arrancar toles díes y garrábenme siempre cuando m'entraba'l mieu o la inseguridá y apretábenme como un llazu de fuercia siempre y siempre s'estiraben y s'abríen les primeres si pidía-yos daqué y protexíenme siempre y siempre búscoles cuando pierdo'l norte o l'equilibriu y guíenme entovía siempre y siempre m'apoyen y m'abracen siempre, como siempre.