Siéntese'l tiempu pasar
Cuando me cafien tantes zorreríes y nun entiendo cómo la xente nun tien vida propia, cómo la xente nun se dedica a mirar pa la so hestoria, a ocupase de los sos problemes, a atender lo suyo en llugar de tar pendientes de lo ayeno y estropiar les hores y los suaños rumiando lo que nun-yos importa, marcho pasáu atrás y siéntome na caña del mazanal y maravíyame l'orde y la complicidá cola que desfilen les formigues camín del formigueru. Y admírenme les gaviotes que vuelen tras les motores, al marxe de too, cola forma d'una rima; y la calma les peres que maduren, caúna nel so espaciu, hasta qu'una mano ruempa'l so ciclu frutal.
Aquí siéntese'l tiempu pasar
sobre la vida. Ye primavera
y nun s'aballa nada.
Namás que'l regueru cola corriente a cuestes,
la eternidá de xuniu posándose del cielu,
los gatinos xugando col rabu d'esti día,
el respirar tranquilu de les vaques
na cuadra.
Y l'ecu un picachuelu que m'afuraca
l'alma.
